Fitness

Bułhak Jan

– (1876-1950) – wybitny polski artysta fotograf, orędownik fotografii jako sztuki, publicysta i organizator ruchu fotograficznego, twórca pojęcia fotografii ojczystej i nazwy fotografika i fotografik dla odróżnienia od fotografii i fotografa nie reprezentujący walorów sztuki. Studiował filozofie na Uniwersytecie Jagielońskim. Fotografował od 1905 r.; fotografii uczył się u H. Erfurtha w Dreźnie. W 1912 r. Otwiera własną pracownię w Wilnie. Jego zdjęcia zaczynają popularyzować polską fotografię na wystawach i konkursach zagranicznych. Od 1919 r. Na Uniwersytecie Wileńskim zostaje kierownikiem pracowni fotograficznej oraz wykładowcą fotografii na Wydziale Sztuk Pięknych. Jest autorem wielu książek warsztatowych i walczących o rangę artystyczną i społeczną dla fotografii: „Fotografika” (1933 r.), „Bromografika” (1935), „Fotografia ojczysta” (1951 r. - pośmiertnie). Jest założycielem Fotoklubu Wileńskiego i organizatorem życia fotograficznego w kraju. Po II wojnie światowej nadal uprawiał fotografię ojczystą: krajobrazy, architektura, dzieła sztuki, był współorganizatorem Związku Polskich Artystów Fotografików i jego pierwszym prezesem. Przez całe życie propagował wypracowaną przez siebie estetykę fotografii, opartą o założenia estetyki Fotoklubu Paryskiego, kierując niemal całą polską fotografię na przestrzeni lat 1930-1950 w jeden nurt, którego naczelną zasadą było wzruszać przez piękno. Przez swój bezkrytyczny stosunek do tej estetyki, zgodnej zresztą z jego charakterem i typem wrażliwości artystycznej, nie dostrzegał w swych pismach istotnych wartości w odmiennych i nowocześniejszych prądach estetycznych, chociaż sam stworzył pewną liczbę obrazów fotograficznych wymykających się zasadom,które głosił.

Techniki szlachetne.

Ambrotypia-
technika będąca pochodną procesu kolodionowego, została zaprezentowana w 1852 roku przez Fredericka Scotta Archera i Petera Wickensa Fry'a. W zależności od modyfikacji procesu barwa ulegała zmianie od kremowej do srebrzystobiałej. Wykonywane ambrotypy formatem bardzo zbliżone były do dagerotypów. Ze względu an konkurencyjną cenę i prostszą technologię skutecznie wypierały z rynku dagerotypy. Oprawiano je zazwyczaj emulsją do góry a dolną warstwę malowano na czarno albo podkładano czarny papier lub tkaninę. Technika wykorzystywana głównie w fotografii portretowej.

Anilinotypia-
technika wynaleziona przez Williama Willisa (1841-1923) w 1864 roku. Polegała na wykorzystaniu właściwości światłoczułych soli chromu w obecności kwasu fosforowego. Uczulany wcześniej papier naświetlało się światłem o dużej zawartości ultrafioletu i wywoływano w oparach aniliny i amoniaku. W miejscach nienaświetlonych powstawał ciemnofioletowy obraz pozytywowy, który utrwalano poprzez płukanie w wodzie.

Antrakotypia-
technikę wynalazł i opisał Giuseppe Pizzighelli (1849-191). w metodzie tej wykorzystywano światłoczułość emulsji żelatynowej uczulonej dwuchromianem potasu i zmieszanej z sadzą. Po naświetleniu papier płukano w ciepłej wodzie. W miejscach naświetlonych żelatyna ulegała zgarbowaniu, a w miejscach nienaświetlonych (jasne partie obrazu) żelatyna stawała się rozpuszczalna i łatwo dawała się wypłukać. Metoda ta dawała kontrastowy obraz i stosowano ją najczęściej przy kopiowaniu fotografii kreskowej i rysunków.

Cyjanotypia-
podobnie jak kalitypia, platynotypia i palladtypia polega na otrzymywaniu obrazu z wykorzystaniem soli żelaza. Światłoczułość soli żelaza odkrył i opisał w 1842 roku John Herschel. Substancję światłoczułą tworzą dwa roztwory: żelazicyjanku potasu i żelazicytrynianu amonu. Powstałe obrazy charakteryzują się dużym kontrastem i nietrwałością otrzymanego obrazu. W przeciwieństwie do technik pigmentowych obraz osadzony jest „głęboko” w strukturze papieru.

Dagerotypia-
metoda oficjalnie opublikowana 19 VIII 1839 roku we Francji. Jej autor, Louis Jacques Mande Daguerre, wyznaczył tym samym oficjalnie 'narodziny fotografii powszechnej”. Znaczny wkład w opracowanie tej technologi wniósł Nicephore Niepce, który zmarł 6 lat przed oficjalnym zaprezentowaniem wynalazku we Francuskiej Akademii Nauk. Technika pozwalała na zarejestrowanie obrazu poprzez naświetlenie płytki srebrnej lub miedzianej posrebrzanej poddanej wcześniej działaniu par jodu. Wytworzony na powierzchni jodek srebra pod działaniem światła ulegał rozkładowi. W procesie wywoływania płytki poddawano działaniom par rtęci, a utrwalanie odbywało się przy użyciu roztworu chlorku sodowego lub tiosiarczanu sodowego. Pierwszy publiczny pokaz dagerotypów w Polsce odbył się w Warszawie w dniach 13 X – 12 XI 1839.

Ferrotypia-
technika opatentowana m.in. Przez Hamiltona Smitha w 1856 roku. Polegała na otrzymaniu kolodionowego pozytywu na pomalowanej blaszce (na czarno). W Polsce posługiwali się tą techniką m.in.: S. Rodecki, J. Mieczkowski, G. Sachowicz. Wykorzystywano ją chętnie do wykonywania elementów przedmiotów ozdobnych. Bardzo popularna wśród fotografów ulicznych do lat trzydziestych XX wieku.

Fotonit-
technika opracowana przez Mariana i Witolda Dederków w 1922 roku. Polegało na wykonaniu an pozytywie retuszu (kreda, węgiel), który następnie fotografowano i w ten sposób otrzymany negatyw używano do wykonania odbitki gumowej.

Guma-
technika polegająca na naświetleniu papieru pokrytego warstwą gumy arabskiej z dodatkiem dwuchromianu potasu lub amonu i pigmentu. Na tak przygotowanym papierze kopiuje się stykowo negatyw (przeważnie w świetle słonecznym) i poddaje wywołaniu w wodzie. Metoda wykorzystuje zjawisko rozkładu chemicznego wybranych soli chromu pod wpływem światła i garbowania gumy arabskiej w miejscach, na które działało światło.

Kalotypia-
technika negatywowo-pozytywowa opracowana przez Williama Henry'ego Talbota (1800-1877), opatentowana w 1841 roku. Pozwala otrzymać z papierowego negatywu dowolną liczbę stykowych kopii. Były to pierwsze fotografie otrzymane na papierze w historii fotografii. Metoda tańsza i prostsza od dagerotypii, jednak ze względu na jakość otrzymywanego obrazu nie mogła konkurować w dziedzinie fotografii portretowej.

Ozobrom-
technika, którą opracował i upublicznił Thomas Manly w 1899 roku, oparta na wykorzystaniu obrazu srebrowego. Była wielokrotnie udoskonalana. Polegała na tym, że na podłożu papierowym pokrytym klejem, nasączonym dwuchromianem i solą manganu powstawał po skopiowaniu negatywu brunatny obraz, który mógł zgarbować warstwę żelatynową z barwnikiem. Metodą ozobromową bez kopiowania, a wyłącznie poprzez zetknięcie, otrzymywało się odbitkę pigmentową.

Panotypia-
metoda przenoszenia obrazu wykonanego uprzednio metodą mokrej płyty kolodionowej na ciemną, przygotowaną odpowiednio tkaninę, skórę lub ceratę. Pierwsze prace w tej technice datuje się na 1853 rok. W Polsce używali jej m.in.: K. Beyer, S. Grudziński, T. Świerczewski. Powstały obraz był nietrwały i podatny na uszkodzenia.

Pinatypia-
opracowana przez Ernsta Koniga w 1904 roku należży do technik chromianowych. Polega na wykorzystaniu wchłaniania wody przez niezgarbowaną żelatynę. Dość popularna na początku XX wieku jako metoda otrzymywania obrazów wielobarwnych na szkle lub papierze. W tym celu naświetlano trzy negatywy, każdy przez inny filtr (niebieski, zielony, czerwony), a następnie odpowiednio barwiono i po złożeniu drukowano.

Platynotypia-
technika wykorzystująca zdolność do redukowania soli platyny do platyny metalicznej przez sole żelazowe powstające pod wpływem światła. Metodę opatentował William Willis w 1873 roku. Charakteryzuje się dużą rozpiętością tonalną i wyjątkową trwałością. Używali tej techniki m.in.: Ł. Dobrzyński, H. Evans, E. Steichen.

Egipt II

Egipt I

Barnack Oskar

– (1879-1936) – niemiecki konstruktor zakładów Leitz w Wetzlar. W latach 1912-1914 zbudował pierwszy model aparatu małoobrazkowego na filmową taśmę perforowaną 35 mm, po udoskonaleniu aparatu ten wszedł do przemysłowej produkcji w 1924r. jako Leica, dając początek wielkiej rodzinie aparatów małoobrazkowych.

Chwila zadumy II

Pośród potężnych cisów i dębów znajduje się zabytkowy cmentarz Kościoła Pokoju
















Bronica ETRSi Zenzanon 50mm f/2,8
Rollei Superpan 200
Rodinal 1+50 17'

Aparat Fotograficzny.

Urządzenie optyczno-mechaniczne, umożliwiające otrzymywanie obrazów na materiale światłoczułym, na którym rzutowany jest obraz przez obiektyw. Zasadnicze części aparatu fot. to światłoszczelna obudowa (pudło) oraz obiektyw i migawka. Pozostałe elementy: celownik, matówka, mechanizm transportu błony, licznik zdjęć, przysłona itd. nie mają już tak zasadniczego znaczenia; ich zadaniem jest rozszerzenie możliwości aparatu, ułatwienie jego obsługi lub przystosowanie go do określonych celów oraz ogólne udoskonalenie, zwiększenie precyzji i niezawodność działania. Istnieje wiele kryteriów podziału. Ze względu na format rozróżnia się aparaty wielkoformatowe od 9x12cm do 24x30cm, a nawet większe (np. Reprodukcyjne kamery poligraficzne); średnioformatowe od 4,5x6cm do 6x12cm, ostatnio również na tak zwany format Ideal 56x72 mm lub 6x7cm, małoobrazkowe 36x24mm na błonę perforowaną oraz miniaturowe. Zgodnie z kryterium rodzaju przyrządów celowniczych rozróżniamy aparaty matówkowe, z celownikami optycznymi, z dalmierzami i lustrzanki z pryzmatem pentagonalnym lub bez niego, jednoobiektywowe lub dwuobiektywowe. Ponadto rozróżnia się aparaty półautomatyczne oraz do tzw. fotografii natychmiastowej Polaroid. Osobną grupę stanowią kamery specjalne do celów naukowo-badawczych i technicznych: np. Lotnicze, astronomiczne, ultraszybkie, rentgenowskie, do podczerwieni, stereoskopowe itp.

Chwila zadumy.

Cmentarz przy kościele Pokoju w Świdnicy

Pośród potężnych cisów i dębów znajduje się zabytkowy cmentarz Kościoła Pokoju.

Barokowe i klasycystyczne epitafia, XIX-wieczne kwatery i nagrobki z XX wieku - oglądając te unikatowe groby przechodzimy poprzez epoki i style.

To tutaj spoczywa pradziadek kanclerza Bismarcka, (imię i nazwisko) czy syn jednego z doradców Fryderyka Wielkiego -Samuel von Görne. Świdnicki cmentarz wybierali na ostatnie miejsce spoczynku duchowni -pastor Kunowski, który wyprosił u króla pruskiego likwidację twierdzy świdnickiej i przekazanie tych terenów pod budowę miasta, czym umożliwił jego nowoczesny rozwój; naukowcy -prof. Julius Fridrich Schmidt, badacz Dolnego Śląska; artyści -malarz Oskar Woite; urzędnicy...

Na świdnickim cmentarzu Kościoła Pokoju pochowany jest Hugo Roither, konstruktor pierwszej rakiety tenisowej poza Wileką Brytanią. Odnajdziemy tu także rodzinę pierwszego burmistrza Berlina Zachodniego.

Cmentarz, o czym należy pamiętać, ma również znaczenie ekumeniczne. W roku 1848 pochowano tutaj ofiary Wiosny Ludów. W jednej mogile pochowano wspólnie katolików i ewangelików, po raz pierwszy w historii Świdnicy.

Ze względu na pewną specyfikę stosunków międzywyznaniowych na Śląsku i warunki traktatu westfalskiego był jedynym cmentarzem ewangelickim dla terenów całego księstwa świdnickiego. Funkcję taką spełniał od roku 1654 do ok. roku 1745, kiedy to powstały cmentarze przy tzw. domach modlitwy, późniejszych wiejskich kościołach ewangelickich. Niezależnie od tego tutejszy cmentarz spełniał swą funkcję nieprzerwanie do roku 1957.

Spacerując po świdnickim cmentarzu łatwo oddać się chwili zadumy. Duch niełatwej przecież historii obecny jest w każdej alejce, w każdym drzewie, każdym nagrobku...














SEAGULL & ROLLEI SUPERPAN 200
cała rolka tz. 12 zdjęć

Aberracja

W optyce nieprawidłowość odwzorowania przez soczewkę lub układ optyczny przedmiotów: obraz ich jest nieostry, zniekształcony lub zabarwiony. Odróżnia się aberrację geometryczną i chromatyczną (barwną).

Aberracja chromatyczna - aberracja barwna występująca w niektórych układach soczewkowych lub w pojedynczej soczewce, powodująca powstanie na obrazie barwnych otoczek zmniejszających ostrość obrazu. Otoczki te tworzą w skutek różnego załamywania się promieni poszczególnych barw (dyspersja światła przy jego załamaniu), czyli rozszczepianie światła białego na jego składowe barwne; ogniskowe dla różnych barw, czyli dla różnych długości promieniowania świetlnego, są różne, dlatego też promienie każdej z barw tworzą obraz w innej płaszczyźnie: promienie fioletowe- najbliżej soczewki (ogniskowa najkrótsza), promienie czerwone- najdalej od soczewki (ogniskowa najdłuższa).

Aberracja geometryczna - aberracja układów optycznych charakteryzująca się niedokładnością odwzorowania obrazu w świetle monochromatycznym (jednobarwnym); zależy od kształtów soczewek i zwierciadeł, od ich układów oraz od geometrii oświetlenia. Do aberracji geometrycznej należy głównie aberracja sferyczna, a ponadto koma, astygmatyzm, krzywizna pola obrazu oraz dystorsja.

Aberracja sferyczna - aberracja występująca w soczewce lub układach optycznych polegająca na tym, że promienie światła symetryczne w stosunku do osi optycznej, równoległe do niej lub wychodzące ze wspólnego punktu leżącego na tej osi, po przejściu przez soczewkę (lub układ optyczny) nie przecinają się w jednym punkcie, lecz na pewnej powierzchni. Aberracja sferyczna powodowana jest różnym stopniem załamywania promieni świetlnych przez poszczególne strefy soczewki: strefy bliższe brzegu soczewki załamują promienie silniej, mają więc krótsze ogniskowe niż środek tej samej soczewki. Aberrację sferyczną można zmniejszyć przez zmniejszenie otworu przysłony (zwężenie wiązki światła) oraz przez dobranie odpowiednich krzywizn soczewek i łączenie ich w układy zwane aplanatami.

Patrycja II

Tym razem kilka portretów z legnickiego parku.










Sprzęt:
Bronica ETRSi
Zenzanon 75mm f/2,8
Rollei Superpan 200