Bułhak Jan

– (1876-1950) – wybitny polski artysta fotograf, orędownik fotografii jako sztuki, publicysta i organizator ruchu fotograficznego, twórca pojęcia fotografii ojczystej i nazwy fotografika i fotografik dla odróżnienia od fotografii i fotografa nie reprezentujący walorów sztuki. Studiował filozofie na Uniwersytecie Jagielońskim. Fotografował od 1905 r.; fotografii uczył się u H. Erfurtha w Dreźnie. W 1912 r. Otwiera własną pracownię w Wilnie. Jego zdjęcia zaczynają popularyzować polską fotografię na wystawach i konkursach zagranicznych. Od 1919 r. Na Uniwersytecie Wileńskim zostaje kierownikiem pracowni fotograficznej oraz wykładowcą fotografii na Wydziale Sztuk Pięknych. Jest autorem wielu książek warsztatowych i walczących o rangę artystyczną i społeczną dla fotografii: „Fotografika” (1933 r.), „Bromografika” (1935), „Fotografia ojczysta” (1951 r. - pośmiertnie). Jest założycielem Fotoklubu Wileńskiego i organizatorem życia fotograficznego w kraju. Po II wojnie światowej nadal uprawiał fotografię ojczystą: krajobrazy, architektura, dzieła sztuki, był współorganizatorem Związku Polskich Artystów Fotografików i jego pierwszym prezesem. Przez całe życie propagował wypracowaną przez siebie estetykę fotografii, opartą o założenia estetyki Fotoklubu Paryskiego, kierując niemal całą polską fotografię na przestrzeni lat 1930-1950 w jeden nurt, którego naczelną zasadą było wzruszać przez piękno. Przez swój bezkrytyczny stosunek do tej estetyki, zgodnej zresztą z jego charakterem i typem wrażliwości artystycznej, nie dostrzegał w swych pismach istotnych wartości w odmiennych i nowocześniejszych prądach estetycznych, chociaż sam stworzył pewną liczbę obrazów fotograficznych wymykających się zasadom,które głosił.